De overgang….associaties hierbij zijn: hoofdpijn, stemmingswisselingen, opvliegers, prikkelbaarheid, depressiviteit.
Allemaal zaken waar je mee te maken krijgt als je de overgang naar een ander land maakt.
Een verhuizing binnen je eigen land vind ik al ronduit verschrikkelijk!
Als je gaat emigreren en voor het eerst gaat ondernemen is het nog veel ingewikkelder en heftiger:
-je gaat veel verder van je kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden af wonen. Extra moeilijkheidsgraad is als je kinderen het je extra moeilijk maken door allemaal ineens hele schattige kleinkinderen op de wereld te zetten!
– Je geeft je baan op, neemt afscheid van je collega’s;
– Je geeft je financiële zekerheden op, geen vast salaris meer aan het eind van de maand;
– Je laat de Nederlandse cultuur achter je en moet je aanpassen aan een andere cultuur;
– Je hoort van andere gîte eigenaren dat je gaat ervaren dat huurders vaak de gîtes in vreselijke staat
achterlaten en tijdens de verhuur heel aardig zijn om vervolgens nare recensies te schrijven.
– Je krijgt te maken met de bureaucratie van je nieuwe thuisland.
Ik troost mezelf met de gedachte dat Utrecht maar 999 km rijden is. De bereikbaarheid is prima met de trein en zelfs met het vliegtuig vanaf Bergerac. Je kan bellen, appen en facetimen wanneer je wilt.
Maar hoe mooi je het ook probeert te maken voor jezelf, feit blijft dat je niet even koffie kunt gaan drinken bij een van je kinderen of vrienden. Je kan niet even inspringen in nood door op je kleinkinderen te passen. Je kan niet bij de diplomering van je zoon zijn omdat dit midden in het hoogseizoen valt, etc…
Toch is de Cruijffiaanse uitspraak “ieder nadeel heb zijn voordeel” hier zeker van toepassing:
– Door het loslaten van al je zekerheden en verplichtingen creëer je uiteindelijk ruimte voor je creativiteit. Heel leuk om allerlei dingen te bedenken voor de gîtes en gelijk ten uitvoer te brengen;
– Als je kinderen/kleinkinderen/familie of vrienden langskomen heb je veel meer tijd om met elkaar door te brengen. Feit blijft dat het verder van je kinderen af wonen wel voelt als een extra doorgeknipte navelstreng;
– Werk opzeggen is niet makkelijk maar ooit ga je toch met pensioen en nu ben je net weg voordat de jonge nieuwe garde de nieuwe visies in de zorg in praktijk gaat brengen en jij je niet hopeloos ouderwets hoeft te voelen. Ik had me ook bedacht dat het tijd werd om de zware lichamelijke arbeid die je in de zorg ervaart los te laten en moet daar vaak om lachen als Laurent en ik ’s avonds moe van het werken in de tuin en gîtes naar bed strompelen;
– Als je eenmaal gewend bent aan het loslaten van je financiële zekerheden ervaar je dat je met z’n tweeën niet zoveel nodig hebt. Ik vind het altijd heerlijk om uit eten te gaan, maar een pizza eten in het dorpsrestaurant hier op het plein is net zo lekker als een 4 gangen diner in Utrecht. En ik voel me erg rijk met mijn eigen zwembad!
– Ik vind het leuk om nu ontbijt te serveren aan oud collega’s die bij ons gereserveerd hebben waar ik vroeger leiding aan gegeven heb. Heb altijd een hekel aan hiërarchie gehad en word nu bevestigd hierin;
– Heel veel leuke en bijzondere mensen hebben bij ons gereserveerd. Gelukkig geen achtergelaten zwijnenstallen en onverwacht nare recensies meegemaakt. Mensen van allerlei nationaliteiten, religies, jong, oud, alleenstaand, families, stelletjes etc…. Veel meegemaakt en geleerd van deze mensen en van hun cultuur en humor genoten. Ik weet nu alles van Cicaden, Cabécou aux figues, Tuber Melanosporum, dat walnoten helpen tegen stress en hoge bloeddruk, dat Pecharmant zijn naam eer aan doet en lekkerste wijn uit de Dordogne is, dat Rosé des Prés uit onze tuin eetbaar is en over de ethische problemen rondom foie gras.
De Franse cultuur is geheel anders dan de Nederlandse. Beiden hebben in mijn ogen voor en nadelen. In het begin deden Laurent en ik alles samen. Snel kwam ik er achter dat dit niet goed is. Twee kapiteins op een schip werkt niet. Je moet zelf initiatief nemen, allebei je taken hebben. Telefoon opnemen in het Frans vond ik lastig. Vaak was ik toevallig nét te laat waardoor de voicemail aansloeg…. Nu heb ik me er overheen gezet.
Naar de dokter en tandarts is ook weer zo’n stap, en als je hem eenmaal zet merk je dat ze hartstikke aardig en competent zijn.
Enige wat ik nog niet gedaan heb is naar de kapper. Mijn Bert Visser-achtige kapsel bij het ontwaken begint nu de gehele dag vorm te nemen. Met speldjes en haarspelden probeer ik het nog enigszins in toom te houden maar feit is dat de schaar er echt even in moet!
Het eerste seizoen is bijna voorbij. De gasten waren tevreden, de recensies zijn super, wij zijn trots en blij. We maken plannen voor volgend jaar:
– Het verzorgen van ontbijt en lunchpakketten is goed bevallen en gaan we uitbreiden;
– We gaan ons park verhuren voor bruiloften, jubilea en kunnen de catering desgewenst verzorgen.
-We gaan gîte Cyril verder aanpassen voor minder validen waardoor ik zorg kan gaan bieden aan gasten die op vakantie zorg nodig hebben.
Maar eerst gaan we ons aan het voorbereiden op de winter. Het park wordt gesloten voor een paar maanden. We verheugen ons om naar Nederland te gaan. Ik heb zin om iedereen weer te zien, mijn kleinzoon schandalig te verwennen en mijn kleinzoon in spe te bewonderen.
Ook zin om in Utrecht over de Oude Gracht te lopen met al die gezellige lichtjes.
De overgang: we maken er vele mee in ons leven, de kunst is om er geen ondergang van te maken!
